Uticaj grupe Talking Heads, iz nekog razloga ranije nezamisliv, evidentan je u novoj pjesmi, a bas rif vrlo lako može da se razumije sa klasičnim rifom za “Cannonball” benda The Breaders! Džef Ejment ovaj put nije bio zadužen za tu dionicu, već Stoun Gosard, a Mekridijeva (vodeća gitara) je briljantna imajući na umu da je ovakva, odsječna vrsta svirke apsolutno atipična i za njega i za bend koji je očito bio izuzetno inspirisan, po običaju kolektivno kreirajući ali ovaj put se i igrajući. Upravo je Ejment istakao kako su zbog eksperimentisanja, dakle kreativne igre, takoreći kasnili tj. da nisu objavili album evo već više od sedam godina. Iskreno, njihov jedino studijsko ostvarenje iz prethodne dekade nije bio naročito inventivno (mada daleko od toga da nije bilo ok), ali ako je suditi po novom singlu imamo rašta nestrpljivo očekivati ovogodišnji album, a ne samo zbog reputacije jednog istinski velikog benda.

Stihovi su takođe intrigantni, čak poprilično pamtljivi, a čini se da Edi govori o kompleksnim odnosima unutar jedne emotivne veze, mijenama iste u vremenu, iako “vrata ostaju otvorena za intrepretaciju”, da parafraziramo dio teksta, sa znatno širim, sociopolitičkim podtekstom.

Produkciju potpisuje Džoš Ivans, koji je ranije sarađivao sa grupom Soundgarden i takođe producirao solo album odnosno kolaborativne projekte članova Pearl Jam, pa se čini da je baš on usmjerio ekipu u drugačijem smjeru. Koliko taj pravac pravi, i šta će tačno da ponudi, saznaćemo 27. marta. A ako ovo bude i jedina ovako razigrana pjesma, neobična za njih a privlačna za slušaoce - vrijedilo je čekati!