Sve počinje i završava u velikom stilu, možda dvjema najljepšim pjesmama na novom albumu kantautora čije je umjetničko ime ROGI –uvodna „Dva otoka“ vode slušaoce sve do bossa nova teme „Subota popodne“, u ukupnom trajanju od skoro 53 minuta muzike koja kao da je napisana i (na)snimljena da bi se najviše slušala po noći, najbolje u samoći. Ali za, razliku od debija „U međuvremenu“, album „Tu“ još bolje može da legne udvoje – recimo (ponovo) posle ponoći.
Bolja dinamika, bogatiji aranžmani ali i raskošniji zvuk generalno, odlike su i dalje ne-stvarno romantičnih numera čiji je lirski subjekt ranjivi muškarac, onaj koji se ni stidi da bude u ljubavi i da to izrazi, nježan i poetičan, kao iz nekog drugog vremena, ili dobrih starih filmova. Neiskvaren svijetom koji ga okružuje, zaljubljive prirode i najčešće zaljubljen, sa izlivima ljubavi koji su tako (ne)daleko od patetike. Nije lako odgonetnuti kako je IGOR Horozović uspio učiniti da ovakva osjećajnost ne bude, ni na trenutak, znak slabosti, već naprotiv – najjače oružje, povremeno i diskretan afrodizijak. U tom smislu romantika i erotika plešu ruku pod ruku, isprepleteni, na radost razoružanih slušatelja i zadovoljnih – sic!- slušateljki.
“Ja se ne pretvaram kada ti ugađam/ljubim onako kako se osećam”, kaže kantautor u jednoj od romansi, istovremeno ubrzavajući ritam e da bi ga na koncu rasplinuo u oblacima “sedmoga neba”. Iskrenost tako nevinog srca širom otvara vrata recepcije, omekšava receptore recipijenata, tako da stihovi “svako jutro ja se topim/ kao da te vidim prvi put” zvuče slatko i neodoljivo, a moglo je biti i drugačije.
Pikantno upotrebljene brazilske forme, fanki i čak afrobit ritmovi, konkretniji elementi džeza i uobičajeno šaputavi vokal, ostvaruju delikatesni pop bez prepotencije, a atmosferu blagu, ugodnu, svu od opuštenosti i blaženosti - baš nalik stanju zaljubljenosti. Na puno mjesta numere sadrže solaže, uopšte dionice saksofona (tonovi Strahinje Hadži-Tonića) ili toplinu produkcije i harmonija za koje je bio zadužen autor, uz podršku pažljivo odabranih gostujućih muzičara (gitara Slobodan Marković, bas Branko Vučetin, truba LazarMudžalo) . Na samoj polovini album lomi u osnovi hip-hop eksperiment, koji je uspio, a tematski od ostalih pjesama odudara “Hipertezija”, koja iskoračuje iz mikrokosmosa intime i zakoračuje u društvenu sferu, ne baš optimistična, za razliku od ljubavnih pjesama koje “pucaju” od pozitivnosti.
Čest motiv je more, more Jadransko i “ljeto koje se čeka”, doziva, što takođe nagovještava nostalgičnu crtu albuma pogodnog i za izvođenja na primorskim verandama, kao u “zlatno doba” negdašnje Jugoslavije. No, ne čini se da ROGI ima ovdašnje uzore, iako sentimentalnih duša nije nedostajalo u vanserijskoj jugoslovenskoj pop prošlosti, već da je riječ o samoukom, samosvojnom, duboko iskrenom autoru koji je u međuvremenu i muzički sazreo, pa isporučio jedan od simpatičnijih i, najvjerovatnije, najličnijih a sasvim sigurno najromantičnijih albuma godine.
