Da reditelj Demijen Čazel nije imao toliko ljubavi prema filmovima iz Zlatnog doba Holivuda, mjuziklima uopšte i prije svega veliku strast prema džez muzici koju je koristio na inspirativan način u oba prethodna filma, kako u neprimjećenom debiju tako i u trima oskarima nagrađenom “Whiplash”-u, ne bi ni bio snimljen vjerovatno najljepši film 2016. godine.

Šest godina posle prvog skripta realizovan je ”La La Land”, a rediteljeva borba sa producentima prevagnula je u autorovu korist – rezultat je čak četrnaest nominacija za Oskara, izjednačen rekord sa istinskim klasikom “Sve o Evi” i patetičnim, precijenjenim “Titanikom”! Na neki način i ovaj film je ostvarenje jednog velikog sna, jer Čazel nije želio da odustane, uprkos mnogim preprekama. A to je jedna od tema kojom se bavio, na površini ponudivši neklasičnu ljubavnu priču koja očarava gledaoca od samog starta (ako ne računamo uvodnu sekvencu bez bilo kakvog dramaturškog opravdanja, što su mu prvi zainteresovani producenti s pravom označili kao višak).