Kroz njihove strasne, sokratske debate tokom dvije godine rada na Rotkovim muralima naručenim za buržujski restoran „Četiri godišnja doba“, sveobuhvatno i višeperspektivno se pretresaju teme uloge, relevantnosti i evolucije umjetnosti, integriteta i ambicije umjetnika, distribucije, recepcije, komercijalizacije, odnosa umjetničkog stvaranja sa biografijom, ali i cjelokupnom tradicijom, itd.
Režija Danila Marunovića je svedena i decentna, značenjski i estetski precizna, što uz odličnu, psihološki uvjerljivu glumu Branislava Lečića i Marka Grabeža nenametljivo i podsticajno posreduje idejnu gustoću komada. Branislav Lečić prostudirano gradi lik Rotka, markantno i tečno utjelovljujući njegovu transformaciju od stava samouvjerenog, egoističnog, nedijalogičnog propovjednika neupitnih istina, do rastakanja toga oklopa i pokazivanja unutrašnje ranjivosti i straha.
Marko Grabež je u početku podređen i bojažljiv Ken, koji međutim postojano insistira na dijalogu, postajući postepeno sve samouvjereniji i snažniji u propitivanju Rotkovog integriteta i istovremenom traženju sopstvenog puta. On se Rotku istovremeno divi, što je, po Tomasu Manu, „najjači i vaspitno najstrožiji stimulans za lični duhovni doprinos, korjen sveg talenta“, ali ga i simbolički „ubija“, u neumitnoj smjeni generacija. Njihov odnos višeslojan je i dinamičan, naglašeno topliji i emotivniji u odnosu na predložak, što dodatno „humanizuje“ apstraktne estetske rasprave.
Naglašenu, radikalnu osjećajnost unosi i podvlači i muzika (izbor Danilo Marunović), numere alternativnog roka koje izoštravaju istovremeno nužnu i utopijsku potrebu za beskompromisnom čistotom kreacije, i nemoć zbog svijesti o „drugoj strani medalje“ - institucionalnoj, komercijalnoj, sputavajućoj prirodi umjetnosti.
Pored međusobnog odnosa Rotka i Kena, u drami i predstavi značajan je i odnos Rotka prema njegovim djelima, koja pod brižnim, strasnim, oholim, plašljivim i upornim pogledom svoga tvorca, oživljavaju vlastitim, krhkim i nepredvidljivim životom. Minimalistička crveno-crna scenografija Dimitrija Popovića, koja predstavlja Rotkov atelje, upečatljiva je i atmosferična u svojoj jednostavnosti. Osim dva stola sa slikarskim priborom i ostalim svakodnevnim potrepštinama u ateljeu, i gramofona, na kamernoj sceni se nalaze i tri platna u duhu Seagram murala, dramatično oživljena osvjetljenjem. Na samom snažnom, osvješćujuće-potresnom kraju predstave, preko Rotkovih crvenih murala, dok on poraženo jeca, vizionarski promiču sjenke amblema masovne kulture i potrošačkog društva.
Predstava „Crveno“ ne nudi lake odgovore, ona postavlja mnoštvo pitanja čiji je društveni značaj svevremen, ali i partikularno važan za aktuelni društveni realitet. Zbog toga, smatramo da je ova produkcija najpromišljeniji i najopravdaniji repertoarski izbor ovogodišnjeg Grada Teatra, jer sam festival mučno, i svake godine sve teže opstaje u Budvi, kojom haraju privatni interesi u težnji ka brzoj zaradi, koju pak omogućava svekoliki vrlo agresivni kič. Ukoliko u ovakvom kontekstu festival zaista želi (umjetnički) da opstane, mišljenja smo da je potrebno da i nadalje, i u daleko većoj mjeri nego što je to bio slučaj poslednjih godina, u programiranju pozorišnog programa zauzima mnogo aktivniji odnos prema društvenom kontekstu u kojem djeluje.
(Tekst prenosimo sa sajta Peripetija.me)
